na illa

Xa vai sendo hora de que o Céltiga , o equipo de fútbol da Arousa (en terceira rexional) galeguice o seu himno e, de paso, adapte a letra ós tempos que corren. Pode que a iniciativa choque nun principio cos afeccionados acostumados a cantar “Loooos coloores, rooojo y blanco...” pero todo é cuestión de facer unha boa adaptación para que encaixe ben coa melodía de sempre. A tradución literal da letra ao galego non serviría, así que desde este blog convidamos a facer propostas. Por certo, a data de fundación do Céltiga non está moi clara. A foto máis antiga do equipo, en posesión do club, data de 1925. E a revista galeguista do mesmo nome, Céltiga, creouse en Bos Aires no 1924. Non é unha hipótese arriscada considerar que os dous nomes están relacionados... Himno do Céltiga La bella isla de Arosa tiene un club de gran valía con su furia deportiva orgullo de nuestra ría siempre juegan sus muchachos con gallardía y valor club Céltiga de la isla entre su clase el me...

A panadería Alfonso, máis coñecida pola de “Pacholo”, pechou para sempre o primeiro de marzo. O panadeiro, Alfonso, cansou dun oficio que non coñece festas nin domingos, e ninguén da súa familia quixo continuar o negocio. Pacholo –a el non lle gusta este alcume- era o panadeiro máis reputado da Arousa: as súas empanadas eran as máis demandadas na fin de semana; as súas roscas, as máis vendidas na Semana Santa; o seu pan de ovos, o máis aprezado no San Xulián. Co adeus de Pacholo, despedímonos tamén para sempre dun sabor, e dunha xeración de panadeiros que iniciara seu avó. Marchou deixando a súa clientela en mans da cadea “La boutique del pan”.

Imaxe de Sálvora do Google Earth Caixa Galicia vén de mercar a illa de Sálvora por seis millóns de euros coa intención, disque, de desenvolver un proxecto medioambiental “modélico”. A prensa encargouse de presentar esta adquisición como a mellor das solucións posibles para este arquipélago que fai parte do Parque Nacional das Illas Atlánticas de Galicia e que estaba cobizado por diversas empresas. Resulta anacrónico que un marqués posúa e lle venda unha illa protexida a un banco, pero aínda é máis difícil de entender a decisión da Xunta de Galicia de renunciar ó seu dereito de adquisición preferente, cando no caso da Illa de Cortegada, que pertence a unha inmobiliaria e tamén forma parte do mesmo parque natural, mantén aberto un proceso de expropiación. ¿Por que a Xunta non se interesou por Sálvora?

Esa columna de fume que asoma tras o barco bateeiro que leva anos abandonado no Bao -auténtico símbolo de entrada á Illa de Arousa- corresponde á planadoira que se incendiou ou incendiaron sen tripulantes o pasado 22 de marzo en augas da Illa de Arousa. A “lanzadeira" de 9,5 metros de eslora e tres motores de 250 cabalos ía cargada ata os topes de gasolina, polo que se deduce que non chegou a completar a operación de narcotráfico para a que ía ser utilizada. Na praia da Sapeira atopouse o remolque co que probablemente se trasladou a planadoira. Ante estes feitos, mellor deixar cantar ós Debuxos Reanimados, que nos interpretan neste vídeo de Luar o narcocorrido de Benigno Maquieira, que repartía cocaína por toda a ría de Arousa. (Para non papar todo o programa, avancen o reprodutor ata a hora 2.57 ).

Antiga fábrica conserveira, actualmente convertida nun almacén de materiais de construción. O vello peirao, abandonado, está totalmente derruído Acceso ao Portiño desde a rúa do Charco. O escaso areal que quedou libre de cemento, ao fondo, está cheo de restos de cerámica. No medio dos cons, cheos de piche, hai todo tipo de ferrallas No Portiño aínda queda un pequeno campiño sen edificacións A magnífica posta de sol que ofrece a zona Cando as autoridades competentes se decidan a recuperar ambientalmente a liña de costa comprendida entre O Regueiro, O Portiño, Sucabirto e a Abilleira pequena (e por recuperar non se entende facer un paseo marítimo de cemento); e cando os veciños deixen de botar cascallos e maltratar a praia, amosarase ante nós toda a fermosura desta zona de cons, onde cada posta de sol se converte nun impresionante espectáculo da natureza. O Portiño demostrou, ademais, unha excelente capacidade de recuperación cando, logo de moitos anos de vertidos directos de augas fec...

[Helena Domínguez] Pregones de una caracola y narraciones de un grumete é probablemente a única novela que existe inspirada abertamente nas xentes e no xeito de vida da Arousa; unha Arousa case irrecoñecible hoxe en día. Escribiuna Juan Otero Dios "Nitucho", estando en Huelva en 1966, e constitúe unha xoíña por todo o que nos conta daqueles anos. Polas páxinas do libro desfilan personaxes e reais, desde o fareiro mallorquín que asistía a tódolos enterros, ata os "foleiros" que viñan da Pobra do Caramiñal traer fariña, ou o propio tío do autor, Manuel "Mighalla", un xubilado a quen os fillos lle tiñan que agochar a vela da dorna para que non saíse ó mar e puxese a súa vida en perigo. Un dos capítulos está dedicado a María "A Ghrañola", unha extravagante e entrañable muller, cuxo recordo permanece vivo na memoria popular colectiva.  Nos seus delirios, A Ghrañola soñaba con casar cun príncipe inglés. E cando a escuadra inglesa asomaba pola ría ...

Comparsa o Cano   [Helena Domínguez] A comparsa máis antiga da Arousa,  polo menos, ata onde nos chega a memoria, é "O Cano",  formada exclusivamente por homes. Saiu por primeira vez no Entroido de 1947 e gozou dunha gran aceptación durante décadas, non só na illa. Un dos principais factores do seu éxito foron as súas letriñas,  que facían referencia ás preocupacións sociais, costumes e modas dos arousáns, nun tempo no que ningún medio de comunicación falaba da Arousa.