O peirao de pau

No seu día, o uso do peirao de pau estivo restrinxido a dous fabricantes de conservas, en virtude dunha concesión de Costas. E logo, co decaemento da industria conserveira, tamen el apodreceu abandonado. O Concello decidiu restauralo e poñelo en valor, como parte do proxecto global de creación do museo da conserva, aínda sen concluír.

Columpios

Os columpios do Bao. Xa faltan as cadeas

Os columpios das Laxes, os máis orixinais

Os columpios do "Regeiro", situados estratexicamente

A illa conta con columpios no Regueiro, nas Laxes e no Bao, nunca tantos houbo. Os máis novos son os do Bao, e teñen moito éxito nos días de bo tempo, polo seu emprazamento á beira da praia e porque están dirixidos aos meniños máis pequenos. Os das Laxes teñen unha instalación moi particular en forma de barco, e os do "Regeiro", son os clásicos. O "Regeiro" é a zona de encontro e de xogos de referencia, así que os primeiros columpios públicos que houbo na illa, instaláronse nesta praza e foron durante moito tempo os únicos. Por desgraza, sempre foron obxecto de actos vandálicos. Agora, no Bao, xa roubaron unhas cadeas.

O planeamento urbanístico, en liña

Nun exercicio de transparencia, a Consellería de Industria publica nunha web o planeamento urbanístico dos concellos galegos. Tamén se pode consultar en liña, e en boa resolución, os planos da Illa de Arousa, desde o P.X.O.M. aprobado no 2002 e a posterior reforma do 2007, ata os planos de desenvolvemento concretos.

O aire dos mortos

[Helena Domínguez] Ata hai ben pouco, nada máis rematar un enterro, xa había quen facía unha pequena fogueira de loureiros diante do cemiterio para afumarse e evitar así que algún meniño co que tivese contacto collera o “aire do morto”. Aínda quedan persoas que se afuman, sobre todo os máis vellos, pero en xeral, a poboación da illa desprendeuse deste ritual de fondas raíces.

Na cosmovisión para a morte propia da sociedade tradicional galega, considerábase que os mortos podían deixar “aires” enfermizos –hoxe diriamos virus-, que se metían nos meniños, facendo que estes murcharan e quedaran cativos sen aparente explicación médica. Era entón cando se recorría á curandeira experta en sacar o aire e poñíase en marcha o tratamento.

Aínda que resulte difícil de crer, era costume poñer o neno nunha pa e introducilo e sacalo do forno do panadeiro varias veces, de xeito rápido, sen que lle fixera ningún mal ao enfermo. A cerimonia completábase coa aplicación dun remedio de herbas, só coñecidas pola curandeira. O lume, primeiro para afumarse de xeito preventivo, e logo para sacar o aire, adquiría aquí todas as propiedades máxicas e purificadoras. que lle atribúe a antropoloxía galega. Sobra dicir que o único potencial terapéutico de todo isto, era actuar a nivel sicolóxico sobre uns pais preocupados (ou non?).

O artista arousán Antón Millán gañou no 2003 o primeiro premio do Certame de Videocreación da Universidade de Vigo, cunha curtametraxe sobre este tema, que nunca foi estreada oficialmente.