[Susi Rial] O día do Carme é o día máis agardado de todo o ano na Illa. A súa chegada marca o final das festas, por iso todo o mundo trata de vivilo da forma máis intensa posible. A primeira opción é ir á procesión. Pero os amantes do "vermú" prefiren ficar en terra, porque non hai día no que a hora de xantar se demore tanto.
Pero sempre hai algún ano no que ficamos na casa ou nun punto distante con boas vistas. Agardamos a chegada da procesión no recollemento da nosa soidade. Entón percórrenos algo que vai máis aló das relixións ou das simples supersticións. Vemos a delicadeza coa que os mariñeiros portan á virxe para desembarcala, con un solemne respecto que nos conmove. Comenzan a soar os fogos e as bucinas dos barcos. E entón, inadvertidamente, comezamos a facer balance das nosas vidas, lembrando os bos momentos e tamén os malos, porque todos teñen valido a pena. Lembramos aquel golpe de sorte, aquela oportunidade perdida, aquela resposta ben dada... lembrámonos daqueles que fai tempo que non vemos e dos que xa nunca volverán. E entón, unha bágoa comeza a esvarar pola nosa meixela. E unha pequena vergoña nos invade, porqué só a un se lle ocorre poñerse así no día grande da Arousa. E aí equivocámonos, porque iso nunca lle ocorre a un só. Algo fai que volvamos de súpeto á realidade. A virxe, rodeada dunha morea de xente, avanza lentamente cara a igrexa.
Pero sempre hai algún ano no que ficamos na casa ou nun punto distante con boas vistas. Agardamos a chegada da procesión no recollemento da nosa soidade. Entón percórrenos algo que vai máis aló das relixións ou das simples supersticións. Vemos a delicadeza coa que os mariñeiros portan á virxe para desembarcala, con un solemne respecto que nos conmove. Comenzan a soar os fogos e as bucinas dos barcos. E entón, inadvertidamente, comezamos a facer balance das nosas vidas, lembrando os bos momentos e tamén os malos, porque todos teñen valido a pena. Lembramos aquel golpe de sorte, aquela oportunidade perdida, aquela resposta ben dada... lembrámonos daqueles que fai tempo que non vemos e dos que xa nunca volverán. E entón, unha bágoa comeza a esvarar pola nosa meixela. E unha pequena vergoña nos invade, porqué só a un se lle ocorre poñerse así no día grande da Arousa. E aí equivocámonos, porque iso nunca lle ocorre a un só. Algo fai que volvamos de súpeto á realidade. A virxe, rodeada dunha morea de xente, avanza lentamente cara a igrexa.
Susi, non teño o gusto de conocerte, pero felicítote polos teus artigos, cheos de sentimento e bo gusto para redactalos. Este en concreto, fíxome por uns segundos, estar no Campo vendo desembarcar a Virxe. Dende cativo o meu maior sono foi poder levar a Virxe a hombros, e fai uns anos (uns cantos xa) tiven a oportunidades de facelo.Nunca olvidarei ese momento que tan ben describes no teu artigo. Ser da Illa é para min o maior dos ORGULLOS que transmito alá por onde vou.
ResponderEliminarUnha aperta muy grande para todos dende Murcia.
A min véñenme á memoria os recordos de cando sendo neno meu avó me levaba á fábrica do Campaneiro e me encargaba do toque da brúa cando os barcos asomaban por Testos. Unha vez atracado o barco da Virxe avisábame de parar, pechaba a fábrica e íamos seguindo a procesión ata o Cruceiro para coller desde alí camiño para a casa e comer un abundante banquete, digno de tan memorables festas.
ResponderEliminarAgora xa non está o meu avó, a fábrica pechou definitivamente e as brúas enmudeceron ... pero a festa segue, máis ou menos igual ... traéndonos un ramalazo de tristura que deixa caer unhas bágoas entre a euforia da alegría.
Que ben describistes a festa do Carme felicitoche.
ResponderEliminar