De cando a roupa se botaba ao clareo

O  río da Abilleira

[María García] Os maiores de 40 anos acordaranse de que non sempre se lavou a roupa na lavadora. Antes de que este bendito aparello entrara nas nosas casas, eran as mulleres as que ían ó río a lavar a roupa; non é que foran a un río a lavar, é que así se lles chamaba ós puntos onde había lavadoiros con pozo. Nos lavadoiros xuntábanse a diario moitas mulleres, así que había que madrugar para coller sitio. As que chegaban máis tarde tiñan que esperar a que algunha madrugadora acabara de lavar. Era o lugar de rexouba por excelencia; as mulleres non ían ás cafeterías, non ían andar, pero no río tamén se fasía “vida social”.

A roupa branca botábase ó “clareo”. Isto é algo que me gustaría explicar por se alguén non sabe de que vai a cousa: despois de lavada, a roupa enxaboábase e estirábase ben nun campo de herba. Deixábase desde a mañán ata a tarde, pero non se podía deixar que secara, así que había que mollala de vez en cando.

Era costume deixar una bañeira con auga ó lado da roupa, así, a que ía botarlle auga á súa roupa botáballe tamén a toda a que había no mesmo campo. Despois de recollida, lavábase en abundante auga e xa estaba lista para tender. Todo un proceso para que a roupa quedara coma a patena. Logo as sabas cheiraban a campo, un cheiro inesquecible.