A labor do xuíz de paz

 Pablo Iglesias, xuíz de paz da Illa de Arousa

[Redacción] O xulgado de paz é probablemente unha das institucións menos coñecidas da Illa, e iso que por el han de pasar desde as persoas que desexan casar ata aqueles que deben responder ante a Xustiza por denuncias de calumnias. O da Arousa ten a súa sede na Casa do Concello, e é atendido por Pablo Iglesias. Os luns, toca xuízos; os mércores, conciliacións; e os sábados, casamentos. O propio xuíz de paz explícanos neste artigo cales son as súas competencias e a filosofía que guía a súa labor.

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------

[Pablo Iglesias, xuíz de paz] O xulgado de paz é o primeiro eslavón da Xustiza, aínda que tamén é o irmán pobre, pola súa falta de recursos e pola escasa posta en valor que fan as distintas administracións. Entre as súas funcións, están a da custodia do rexistro (nacementos, defuncións e casamentos), así como todas as certificacións derivadas deste rexistro.

Tamén son facultades dos xulgados e do xuíz de paz os casamentos, as entrevistas e as dilixencias para a celebración de matrimonio civil, así como o levantamento de finados. Do mesmo xeito, tamén o son a celebración de conciliacións, que son o intento de chegar a un acordo entre as partes, antes de pasar a un posible litixio xudicial. E os xuízos de faltas, que así están estipulados nos artigos do Código Penal (artigos 620, 626, 630, 632 e 633).

Os xulgados de paz teñen a súa orixe na Lei de Enxuizamento Civil de 1855, e aínda que con altibaixos, mantiveron ata os nosos días intacta a súa filosofía. O xuíz de paz era antigamente o “home bo do pobo”, a persoa á que todos respectaban, e esa debe seguir sendo a esencia da institución. Dentro das nosas humildes posibilidades, tentamos que iso siga sendo así.

A labor no é doada, require un amplo coñecemento do pobo, da súa idiosincrasia e das súas xentes, en definitiva. E non só se trata de aplicar a lei, senón de arbitrar nos conflitos, para o cal penso que é fundamental este coñecemento do pobo e dos seus veciños.

A xente acode a nós a consultar, moitas veces, cousas que non son da nosa competencia, acoden simplemente porque confían na institución. Escoitándoos, axudámoslle, non quizais a resolver o problema, pero si a que o vexan dunha maneira mais sosegada, e desde outra perspectiva, para así poderlle dar unha mellor solución.

Cando se trata de mediar entre dúas partes, as cales xa se dixeron de todo, a cuestión non é fácil de solucionar, pero se se intúe unha pequena luz na escuridade do problema, o xuíz de paz ten a obriga ética e moral de tentar que as partes cheguen a un acordo. E un xeito de mediar, dunha forma sensata e xusta para ambas as dúas partes, é informando aos interesados das posibles consecuencias de non acadar un acordo. Ás veces, conséguese, e a verdade é que un séntese realmente útil. E cando as cousas se complican, hai que tratar de que os interesados vexan a parte máis humana do conflito, e dende esa perspectiva, tentarlle dar unha solución.

Penso que a labor do xulgado e do xuíz de paz é moi importante no sistema de xustiza do país. E aínda o sería máis, se se reformara a actual lei de Xustiza e se dotara de máis competencias e medios aos xulgados de paz, o cal contribuiría a desatascar os xulgados de primeira instancia, que a día de hoxe están hipersaturados.

Para rematar, só engadir que quen lexisla é o poder político. Polo tanto, mentres os políticos no se poñan de acordo cun gran pacto pola Xustiza, as leis ás que non se lles dediquen presupostos axeitados, serán papel mollado.