Continúan as mobilizacións do sector mexilloeiro

Evolución das importacións de mexillón chileno. Fonte: Comadex

O sector mexilloeiro galego permanece en folga desde o pasado 3 de agosto debido, fundamentalmente, á caída do prezo do bivalvo nos últimos anos. Na perda de valor do mexillón influiu a masiva entrada no mercado de bivalvo foráneo, chileno na súa maioría, un produto que, en ocasións, se envasa baixo etiqueta “galega” e que non está sometido aos estritos controis que debe superar o mexillón autóctono.

Por outra banda, as divisións internas do sector, caracterizado polo minifundismo organizativo, non favoreceu a adopción dunha estratexia única para competir no mercado global, de xeito que a crise se agudizou.

Así as cousas, a descarga de mexillón para fábrica permanece paralizada, a pesares da oposición da Federación Arousa Norte e Virxe do Rosario (Vilaxoán), os dous únicos colectivos de bateeiros que se resisten a sumarse á central Pladimega (Plataforma de Distribución de Mexillón de Galicia), aínda en proceso de creación. Con esta plataforma, que agrupa 2.500 das 3.300 bateas existentes, os mexilloeiros galegos pretenden unificar repartos, cobros, prezos e calidades, para lograr unha maior competitividade e profesionalización do sector.

O sector agarda, ademais, a próxima publicación no D.O.G.A. da Denominación de Orixe Protexida Mexillón de Galicia, un selo que podería contribuír a diferenciar e poñer en valor o produto galego.

Arroaces

Arroaces no carreiro de Carreirón, o pasado domingo

Nas augas da Arousa non é difícil avistar bandadas de arroaces saltóns. Estes inquedos mamíferos, que se alimentan de peixes, gozan da simpatía das xentes do mar, e iso que moitas veces furan as redes dos mariñeiros na procura de presas fáciles.

Regata Calmoseira: permitido bogar

A regata Calmoseira celebra o vindeiro sábado en Cambados a súa segunda edición, cunha novidade importante na organización: pódese bogar. Deste xeito, se o mar queda en calma podre, os navegantes poden botar man dos remos. A iniciativa contribuirá a darlle emoción e espectacularidade á regata de dornas a vela. Boa idea!

Os veciños defenden un símbolo do Charco

Os veciños reclámanlle ao tenente alcalde unha nova fonte para o barrio

Os operarios municipais comezaron a traballar no lugar da vella fonte

Un grupo de veciños do Charco tentou disuadir ao tenente alcalde da intención de colocar unha escultura no lugar que sempre ocupou a fonte, un símbolo do barrio e unha das poucas fontes públicas que existen no concello. A fonte do Charco é o último rastro dun antigo pozo con pilón, do que aínda se lembran os veciños de oitenta anos. A auga manaba da pedra dun manantial natural, que tiña fama pola súa calidade e a súa abundancia, aínda en épocas de seca. Nas posteriores reformas do barrio, desapareceu o lavadoiro e o pozo foi convertido nunha fonte sen ningún interese arquitectónico, pero que continuaba cumprindo a súa función. Cando a “auga da traída” chegou á Illa, substituíuse o abastecemento do pozo pola auga canalizada. Finalmente, a modesta fonte do Charco quedou derruída hai uns meses por causa dun accidente de tráfico. Esta mañá, co inicio das obras, os veciños coñecían a nova da desaparición definitiva do surtidor. Tras recibir unha representación veciñal no concello, o tenente de alcalde visitou o lugar e escoitou as demandas da xente, que se nega a que desapareza unha fonte centenaria. Veremos que ocorre.

O Céltiga non confía na canteira

O Salvador Otero, o campo do Céltiga

Os rapaciños da Arousa comezan desde moi novos a xogar ao fútbol no Céltiga. De feito, as dúas categorías inferiores, benxamín e alevín, son as que máis demanda teñen, con dous equipos cada unha. O club pón como condición o pagamento anual do carné de socio e, ademais, os pais teñen que custear a equipaxe deportiva e trasladar os rapaces nos coches particulares os días de partido, ou se non, pagar entre todos un autobús. A implicación das familias chega ata o punto de participaren na organización das festas gastronómicas para recadar cartos para o Céltiga. Pero unha vez que os rapaces superan a categoría xuvenil, poucos son os que conseguen chegar ao equipo titular, así que quedan sen equipo e sen instalacións nas que practicar a súa afección.

O equipo principal do Céltiga, en terceira división desde a pasada tempada, mantén unicamente catro xogadores “carcamáns”, nunha formación de vinte persoas. E as sete novas fichaxes anunciadas para a vindeira tempada non melloran a porcentaxe, xa que todos proceden doutros equipos. ¿É que na illa non hai bos xogadores ou é que para a directiva todo o de fóra é mellor?.

Non se trata de non fichar xogadores foráneos, senón de brindarlle tamén unha oportunidade á propia canteira, que financia en boa parte o club, ten ganas de xogar e está vinculada emocionalmente á camiseta. Moitos xogadores carcamáns que non teñen sitio no Céltiga ao chegar á maioría de idade, rematan xogando nos clubes veciños, o Chispa de Corón ou o San Miguel de Deiro. Neste último equipo hai máis xogadores carcamáns que no Céltiga.